ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္သည္ အေနာက္မင္းကြန္းဆက္တြင္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၇၃ ခုႏွစ္ ျပာသိုလ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ စေနေန႔ ဖြားျမင္သည္။ ခမည္းေတာ္မွာ အမရပူရ ပထမျမိဳ႕တည္နန္းတည္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားၾကီးလက္ထက္
မယ္ေတာ္၏ အမည္ကိုမူ မသိရေသး။ ငယ္မည္ ေမာင္ေမွာ္ ဟုတြင္ေခၚေလသည္။ ရတနာပူရ စတုတၳျမိဳ႕တည္ နန္းတည္ ဘၾကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ စလင္းမင္းသားၾကီး ဆရာေတာ္ႏွင့္ ျမသိန္းတန္ဆရာေတာ္ တို႔၏အထံ၌ ေက်ာင္းသားဘ၀မွ သာမေဏအထိ နည္းခံသင္ၾကားခဲ့သည္။ သာမေဏဘြဲ႔မွာ ရွင္နရိ ႏၵ ျဖစ္သည္။
ပိဋကတ္စာေပတြင္ အလြန္ထူးခၽြန္ရကား ေက်ာင္းသားအျဖစ္ျဖင့္ တၾကိမ္၊ သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္ ႏွစ္ၾကိမ္၊ ေပါင္းသံုးၾကိမ္မွ် ပိဋကတ္သံုးပံုကို စာေတာ္ျပန္ပြဲ၌ ၀င္ႏႊဲျပန္ဆို၍ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့၏။ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ျပီးေနာက္ ေရႊဘိုမင္းႏွင့္ ပုဂံမင္းတုိ႔ လက္ထက္တြင္ အမရပူရျမိဳ႕ မိုးထိတိုက္၌ ေနထိုင္လ်က္ ျပည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးႏွင့္ မိုးထိဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးတို႔ထံ၌ ပညာဆက္လက္ ဆည္းပူးခဲ့ေလသည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပတြင္ ပါရဂူေရာက္၊ ထူးခၽြန္ တတ္ေျမာက္ေသာအေလ်ာက္ ပဥၥမ သဂၤ ါယနာတင္ ဘ၀ရွင္ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး လက္ထက္၌ နရိ ႏၵာဘိသီရိသဒၶမၼဓဇ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂုရု ဟူေသာ ပထမဘြဲ႔ေတာ္၊ နရိ ႏၵာဘိသီရိသဒၶမၼေဇာတိပါလဓဇ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂုရု ဟူေသာ ဒုတိယတံဆိပ္ေတာ္တို႔ကို ခံယူရရွိေလသည္။ မွတ္ခ်က္ - ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတြဲ ၄ တြင္ ဤဘြဲ႔ ၂ ခုကို ေဖာ္ျပရာ၌ တခုတည္းျဖစ္ေနသည္။ သတိခၽြတ္ဟန္တူ၏။
မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးသည္ ထူးျမတ္လွေသာ ပဥၥမ သဂၤ ါယနာတင္ပြဲၾကီးကို က်င္းပရာတြင္ ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္သည္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ၾကီးၾကပ္တည္းျဖတ္ေတာ္မူခဲ့၏
သားေတာ္ သီေပါမင္းတရားလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း နရိ ႏၵာဘိဓဇ အတုလ ဓိပတိ သီရိပ၀ရ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂုရု ဟူေသာ တံဆိပ္နာမံေတာ္ကို ထပ္မံ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း ခံရေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ သက္ေတာ္ ၇၇၊ ၀ါေတာ္ ၅၇ ၀ါ၊ သကၠရာဇ္ ၁၂၅၀ျပည့္ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေလသည္။
ဂႏၲဝင္စာေပမ်ား။
ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ရဟန္း ဆယ္၀ါမွစ၍ စာေပမ်ားကို တစတစေရးသားခဲ့ရာ ယင္းစာေပမ်ားကို ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ေျမးေတာ္ ဦးကလ်ာဏက စနစ္တက် စီစဥ္လ်က္ က၀ိမ႑န ေမဒနီက်မ္းဟု အမည္တပ္ကာ မႏၱေလးျမိဳ႕ ဆိုင္းတန္းရပ္ ရတနာသိဒၶိ ပံုႏွိပ္တိုက္မွ ၁၂၆၉ ခု ကဆုန္လက ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ဘူးေလသည္။ ထိုက်မ္းတြင္ က႑အသီးသီး ခြဲထားရာ..
၁။ ၀ ႏၵနာက႑.....ရွိခိုးခန္း။
၂။ ၾသ၀ါဒက႑....ဆံုးမစာခန္း။
၃။ ကဗ်ာဗႏၶၶက႑....ကဗ်ာဖြဲ႔ဆိုမ
၄။ ေသလကၡရက႑....ေက်ာက္စာခန္း။
၅။ ဇာတကက႑....ဇာတ္ေတာ္မ်ားခန္း
၆။ ဘုမၼက႑....ဘံုခန္းဝတၳဳ။
၇။ နိရိယက႑....ငရဲခန္းဝတၳဳ။
၈။ ဘံုခန္းႏွင့္ ငရဲခန္းဝတၳဳ။
၉။ အေထြေထြခန္း ဟူ၍ ၉ ခန္း ေတြ႔ရွိရေပသည္။
ဤတြင္ ဆံုးမစာခန္းႏွင့္ အေထြေထြခန္းတို႔၌ ဆရာေတာ္၏ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ေသာ လက္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရေပသည္။ ဆံုးမစာခန္းတြင္
၁။ ခေတ်ာ၀ါဒ.....မင္းကိုဆံုးမစ
၂။ ဥပသေကာ၀ါဒ.....ဒါယကာတို႔အား
၃။ အရညေကာ၀ါဒ.....ေတာရပုဂၢိဳလ္
မင္းကို ဆံုးမေသာစာ၌ မင္းတုန္းမင္း၏ သားေတာ္ တဦးဦးကို ရည္ရြယ္၍ ေရးသည္ျဖစ္ရာ သီေပါမင္းသားကိုပင္ ဆိုလိုသေလာ မသိေပ။
ပိုင္းျဖတ္ခ်ိဳျမ၊ သံုးက႑ျဖင့္၊ ျမြက္ဟသာေမာ၊ က်ဥ္းမွ်ေဟာသား၊ ခေတ်ာ၀ါဒ၊ နာမထင္စြာ၊ အလကၤာကို၊ ကဗ်ာညွင္းညွင္း၊ နားေတာ္သြင္းပိမ့္၊ ႏြားမင္း၊ ျမင္းမင္း၊ ဆိတ္ဆင္မင္းႏွင့္၊ ေဒါင္းမင္းၾကိဳးၾကာ၊ သံသာဥၾသ၊ ညိွဳ႕လိုက္ေရာသည္၊ ဥဘေတာဆဇၨ၊ ဂႏၶၶာရက၊ စသည္ခုႏွစ္၊ ညိွဳ႕မွျဖစ္သား၊ ႏွစ္သက္စဖြယ္၊ ေစာင္းသံႏွယ္သို႔၊ ညာဘယ္ရွက္ကူး၊ သားေတာ္ဦးသည္၊ ၊ ႏူးေတာ့ ေရႊနားေတာ္ၾကားတည္း.....။
ဆရာေတာ္၏ ကဗ်ာအဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ားမွာ လြန္စြာေျပျပစ္ခန္႔ညား၍ မဓုရတာဂုဏ္ေျမာက္ေပသည္။ ဆံုးမစာမ်ားထဲတြင္ ၾကားညွပ္၍ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသ ဟူေသာ တရားသံုးပါးကို မသိမ္းဆည္းလွ်င္၊ အပယ္ေလးပါးသို႔ ေရာက္ရာေရာက္ေၾကာင္း သံေ၀ဂ ရတုပိုဒ္စံုတခု ေရးသားထားရာ လြန္စြာတရားရဖြယ္ ေကာင္းလွေပသည္။ (ဤတြင္ မျပသာ၍ ခ်န္ခဲ့ရေတာ့မည္)
ႏြား၏ ေလွ်ာက္လႊာ
လူ႔ဘ၀ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး တိရိိစၧာန္ထဲတြင္ အေတာ္အသင့္ဆံုးဟု ဆိုရမည့္ ႏြားပင္လွ်င္ တိရိိစၧာ နဂတိႏြား၏ အျဖစ္ဆိုး၀ါးပံု၊ သတိ သံေ၀ဂ ရမိပံုကို ႏြားကိုယ္တိုင္က ေျပာဆိုသည့္အလား ေရးသားထားသည္မွာ သနားစဘြယ္လည္းေကာင္း၍ ထိတ္လန္႔ဘြယ္ကလည္း ေကာင္းလွေပသည္။
ဘုရားကၽြန္ေတာ္၊ မွည့္ေခၚတြင္ျငား၊ ငမိုက္ႏြားလွ်င္၊ ေလွ်ာက္ၾကားပါသည္၊ အတည္တည္ကို၊ မလည္မသုန္၊ နာၾကကုန္ေလာ့၊ ကံဟုန္ေမွ်ာ္လြင့္၊ ပို႔သျဖင့္လွ်င္၊ ယခင့္ေရွးခါ၊ ဆက္မ်ားစြာတည့္၊ ျဗဟၼာမိုးနတ္၊ ေလးကၽြန္းပတ္သား၊ မႏၶၶာတ္မင္းစစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္၍၊ ျမစ္ေအာက္ဥတၱရာ၊ ကၽြန္းမွလာသည္၊ ကညာမ်ိဳးျမတ္၊ မိမယ္နတ္ႏွင့္၊ ျပသာဒ္ရိပ္လယ္၊ စံပယ္ရႊင္ျမဴး၊ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူး၏။ အထူးေထြလာ၊ လူ႔ျပည္မွာတည့္၊ ယုတ္မာညစ္က်ဳ၊ မေကာင္းမႈကို၊ ျပဳမိေသာအား၊ ကၽြန္ငႏြားလွ်င္၊ ဆန္းျပားသဏၭာန္၊ ရွိဘြယ္ဟန္ႏွင့္၊ တိရိိစၧာန္ဟူသည္၊ ခ်င္းတို႔ျပည္၌၊ က်င္လည္ခဲ့ရ၊ ဤဘ၀၀ယ္၊ စိမ္းျမညြန္႔ရွင္၊ ရံဘန္တြင္လည္း၊ ျမက္ပင္မေတြ႔၊ ေကာက္ရိုးေသြ႔မွ်၊ ေလြ႔ေလြ႔ရမ္းရမ္း၊ ၀မ္းမျပည့္ရ၊ ေသာက္ေရမွလည္း၊ ျဖဴစြေနာက္က်ိ၊ ညြန္တစိႏွင့္၊ အိုင္ၾကီးအထဲ၊ ျပစ္ခၽြဲပူငန္၊ ေနရဟန္လည္း၊ ရႊံ႕ညြန္မလြတ္၊ တီေမွ်ာ့ကၽြတ္ႏွင့္၊ မိုးစြတ္ေနပူ၊ ဆင္းရဲဟူသည္၊ သူမ်ားတြက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့မွာတည့္၊ စုလာေသာ့ႏွယ္၊ ဒုကၡၾကြယ္၏၊ ခိုင္းပယ္ခါလွ်င္၊ ကၽြန္႔သခင္ကား၊ အားအင္မတန္၊ လွည္းျပည့္၀န္ကို၊ ညြန္တြင္ခ်ႏွစ္၊ ပံုေကာင္းႏွစ္မွ်၊ ေၾကြးဟစ္ေမာင္းမဲ၊ ေၾကာျငာဆဲလ်က္၊ ထိပ္ကြဲနံကြာ၊ တံျပာႏွင္တံ၊ သံခၽြန္ဆူးသြတ္၊ ရိုက္ထိုးခတ္၍၊ ရြတ္ရြတ္ေဆာလွ်င္၊ ၾကည္းကုန္းခင္သို႔၊ တင္ပါရသည္၊ ဒုကၡရည္ကို၊ ေလးမည္ပရိသတ္၊ ရႈပါလတ္ေလာ့၊ ေစာထြတ္ဘုန္း၀ွန္၊ ဘုရားဥာဏ္လ်က္၊ တိရိိစၧာန္ဘံု - ဆင္းရဲပံုကို၊ ကံုမျမင္ရာ၊ ေအာက္သံုးရြာကား၊ ဘဇာတစိ၊ ဆိုဘြယ္ရွိအံ့၊ သိရင္းတိုင္းတြင္၊ သတိတင္၍၊ ဆင္ျခင္ပါေနာ္၊ လူ႔ျပည္ေပ်ာ္တို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ငႏြား၊ ေလွ်ာက္၀ံ့ၾကားသည္၊ တရားညီမွ် ကိုယ္ပင္ေသာ၀္...။
စၾကာ၀ေတးမႏၶၶာတ္မင္္း ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါလွ်က္ မလိမၼာ၍ ႏြားျဖစ္ေနရသူက ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လူ႔ဘ၀ကို ရရွိေနသူမ်ားအား သတိေပးပံုကေလးမွာ သံေ၀ဂယူစရာေကာင္းလွ၏။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရား၏ ႏြားသားမစားေရး ေမတၱာစာအတြက္ အထက္ပါ ကဗ်ာကေလးသည္ ထိေရာက္ေသာ အက်ိဳးကို ျပဳႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ဤကဗ်ာ၏ အာေဘာ္ကို ၾကည့္လွ်င္ပင္ ဆရာေတာ္၏ ဉာဏ္ရည္ကို ရိပ္စားမိႏိုင္ပါသည္။
အရညေကာ ၀ါဒတြင္ ဆံုးမထားသည့္ စာပိုဒ္ကေလးအခ်ိဳ႕မွာ..
မိခင့္ဆံထံုး၊ ဘလက္ရံုး၊ ႏွလံုးခိုင္ၾကံ့ေစ
သုေမဓာထံုး၊ မွတ္ယူက်ံဳး၊ စြဲသံုးက်င့္ပါေလ
လွ်ိဳ႕၀ွက္လံုးလံုး၊ ကိုယ္ကိုဖံုး၊ ဆံုးဆံုးမမေန....ဟူ၍၄င္း...
ေတာေတာင္လွ်ိဳတိုး၊ လန္႔မစိုး၊
သူ႔ကိုမကိုး၊ ကိုယ့္ကိုကိုး
ကိုယ့္ကို ကိုယ္ကိုး၊ ေတာင္ႏွယ္ကိုး၊
ကိုယ္ကုိတိုးတိုး၊ ကိုယ္ပင္ႏႈိး။....ဟူ၍၄င္း..
ကဗ်ာဗႏၶၶအခန္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးကို တခုစီတခုစီ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္တကြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသားဖြဲ႔ဆိုထားရာ လကၤာပိုဒ္ေပါင္း (၁၄၄) ပုိဒ္မွ် ရွိေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး၏ သရုပ္ကို ေဖာ္ထုတ္ရာ၌ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဂရုတစိုက္ ေရးခဲ့ဟန္တူ၏။ လကၤာစာသြား၊ စကားထားတို႔မွာလည္း ေခ်ာေမြ႔လွေပသည္။ ဤမွ်ေလာက္ျပည့္စံု၍ ရွည္လ်ားေသာ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးလကၤာသည္၄င
ပါေတာ္မူတမ္းျခင္း
သီေပါမင္းတရား ပါေတာ္မူသြားေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ လြန္စြာစိတ္လက္ မရႊင္မလန္း၊ မခ်မ္းမေျမ့ ျဖစ္ရေလသည္။ တရားေတာ္ႏွင့္ ေျဖရန္လည္း မတတ္ႏိုင္၊ လ်စ္လ်ဴရႈ၍လည္း မေနတတ္၊ မ်က္ေမွာက္တြင္ ေတြ႔ၾကံဳရႈျမင္ေနရသည့္ အျဖစ္အပ်က္တို႔က အမ်ိဳးသားစိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခတ္လာသျဖင့္ အဗ်ာကတာဓမၼာႏွင့္ေ၀းျပီး ေဒါသရိပ္ကေလးမ်ား ေျပးလာမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္..
ျမန္မာဘုရင္၊ ဇာတာျပင္လည္း၊ မစင္သန္႔ၾကိဳက္၊ နိစ္ျပဆိုက္က၊ မွားမိုက္လွစြာ၊ ကိုယ့္မွီရာကို၊ ကိုယ္သာဖ်က္ဆီး၊ ဖိကာစီးသည့္၊ မွဴးၾကီးမတ္ငယ္၊ မာေလာႏြယ္တို႔၊ ၀ွက္ကြယ္လွည့္၀ိုက္၊ သူ႔ဘက္လိုက္၍၊ စရိုက္ေစာင္းငဲ့၊ သစၥာမဲ့ေၾကာင့္၊ ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္၊ နန္းစံရွစ္တြင္၊ ကသစ္ဘံုေန၊ သိၾကားေၾကြသို႔ - ခ်က္ေရႊသိုရာ၊ မန္းျပည္သာမွ၊ မိစၧာေမာဟ၊ ျပြမ္းျပြမ္းထသည့္၊ ကုလားႏိုင္ငံ လႊဲေျပာင္းစံရွင့္ -
ဟူ၍ ေရးခ်လိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္က “ဦးေကာင္းလိမ္ထုတ္၊ သီေပါျပဳတ္” ဟူ၍ ကင္း၀န္မင္းၾကီး ဦးေကာင္း လိ္မ္ဉာဏ္ဆင္၍ ျမန္မာဘုရင္ကို နန္းခ်သည္ဟု လူအမ်ား ေျပာဆိုျပစ္တင္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ျမန္မာ၀န္ၾကီး မွဴးၾကီးတုိ႔ ဂိုဏ္အသီးသီးကြဲ၍ ထင္ရာစိုင္းေနၾကပံု၊ အာဏာရွိသူကိုသာ မ်က္ႏွာလိုအားရ ကပ္ပါးရပ္ပါးျပဳမူေနၾကပံု စသည္တို႔ကိုျမင္၍ စိတ္ပ်က္စြာ ေရးလိုက္ဟန္တူ၏။ ထိုစာသည္ ကင္း၀န္မင္းၾကီးအဘို႔ အေတာ္ ထိခိုက္သည္ျဖစ္ရကား ကင္း၀န္မင္းၾကီးက - မန္းမကိုဋ္မွာမွ အစခ်ီေသာ ေလးခ်ိဳးျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပေလသည္။
ထိုေလးခ်ိဳးတြင္ ေကာသလအိမ္မက္ ၁၆ ခ်က္အရ ပ်က္ခ်ိန္တန္၍ ပ်က္ရပံု၊ မွဴးမတ္တို႔၏ အျပစ္မဟုတ္၊ ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား အေကာက္သြားေသာေၾကာင့္၊ ေနာက္ႏြားစဥ္ဆိုက္ အေကာက္လုိက္ၾကပံု၊ ပ်က္ခိ်န္က်ျပီမို႔ ေကာင္းကင္နကၡတ္တာရာတို႔ ေဖာက္ျပန္ေနၾကပံု စသည္ျဖင့္ မင္းကိုအျပစ္တင္သေရာင္၊ နကၡတ္ကိုပင္ အျပစ္တင္သေရာင္ႏွင့္ ဘုရားေဟာသခၤါရတရားကို ထုတ္ျပကာ မလိမ့္တပတ္လုပ္၍ထား၏။
(မွတ္ခ်က္ - ဤေလးခ်ိဳးကို ကင္း၀န္မင္းၾကီးမေရးဟု အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကေသာ္လည္း ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္၏ ေျမး ဦးကလ်ာဏ ကိုယ္တိုင္က ကင္း၀န္မင္းၾကီးေရးသည္ဟု မွတ္သားထားသည္။)
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က တဖန္ ထပ္မံ၍ ယင္းေလးခ်ိဳးကိုေျဖသည့္ တမ္းခ်င္းဧကပိုဒ္လကၤာကို ေရးသားရျပန္သည္။
တဖန္မွတ္ေစ၊ ထပ္၍ေျဖပိမ့္၊ သံေ၀ရမႈ၊ ေရွးကျပဳသည္၊ ရတုဖိုးထိုက္၊ ဧကပိုဒ္ကို၊ လိုက္၍ေျဖေပ၊ ဉာဏ္ကေ၀တို႔၊ ျဖစ္ေလေရွးက၊ ေကာသလ၏၊ ေသာဠသဇာတ္၊ အတၳဳပၸတ္ႏွင့္၊ သတၱ၀ါ႔ၾကမၼာ၊ သခၤါတရား၊ ႏြားလားေရွ႕ေဆာင္၊ ပမာေျမွာင္လ်က္၊ မင္းေခါင္ကိုသာ၊ ျပစ္ရွာဖန္ဖန္၊ ဆိုျပန္ဘိဘိ၊ ထိထိပါးပါး၊ စကားေဖာက္လွဲ၊ ကိုယ္ကိုလႊဲလည္း၊ မလႊဲစသာ၊ ဤအရာ၀ယ္၊ ပမာထင္ထင္၊ ကဗ်ာတင္က၊ ေပါက္ပင္ကိုင္းျငိတ္၊ ဗ်ိဳင္းနိမိတ္ကို၊ ဖိုလ္ဟိတ္ခတ္ကာ၊ စပ္၍ရွာမူ၊ သတၱ၀ါဘူဇဂ၊ ခ်င္းမူလဟု၊ သိရေသာႏွယ္၊ မလြတ္ဘြယ္တည့္၊ ႏြယ္မာေလာညြန္႔၊ ဆင္ေျခကြန္႔လည္း၊ မလြန္႔မသာ၊ အေၾကာင္းမွာကား၊ ငယ္စြာႏုျမစ္၊ ၾကလိုမွ်စ္သို႔၊ ေျမးျမစ္အလား၊ မင္းႏွစ္ပါးတို႔၊ တိုင္းကားႏွင္းထပ္၊ ကိုယ္ကုိအပ္၍၊ ပညာတ္ေစေၾကာင္း၊ မွဴးမတ္ေပါင္းအား၊ ဆိုးေကာင္းအေရး၊ လႊဲေ၀ေပးလွ်က္၊ တေရြးတရတီ၊ တဗီဇ၀ါ၊ တျမဴလႊာမွ်၊ ရသာအထူး၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို၊ မွဴးမတ္ထံမွ၊ မခံရရွင့္..။
နီးရာကိုကပ္၍ တြယ္တတ္ေသာ သစ္တက္ႏြယ္ႏွင့္တူသည့္ မွဴးၾကီး မတ္ၾကီး ၀န္ၾကီးဆိုသူေတြကို ဆရာေတာ္သည္ အေတာ္ပင္ မေက်နပ္ဟန္တူ၏။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး လက္ထက္မွစျပီး မင္းဆရာျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္လည
သို႔ေသာ္ ျပီးသည့္ကိစၥကား ျပီးေပျပီ။ ျပဳျပင္၍လည္း မရႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္လာ ေနာင္သားေတြ သံေ၀ဂပြားရင္း အမ်ိဳးသားစိတ္ဓါတ္ ရင့္သန္ေစၾကရန္ ဆရာေတာ္သည္ ဤသို႔ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္။
သိဃၤတန္ေဆာင္၊ ဘုန္းေတာ္ေမွာင္၍၊ ကုန္းေဘာင္ေနမီး၊ မထိန္ညီးက၊ တိုင္းၾကီးျပည္ၾကီး၊ အခ်ည္းႏွီးလွ်င္၊ ထီးသုဥ္း နန္းသုဥ္း၊ ျမိဳ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသံုး၀ျဖင့္၊ ၾကံဳရျပန္လစ္၊ သုညေခတ္၀ယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ ဒို႔တေတြသည္၊ ေသေသာ္မွတည့္ ေအာ္ ေကာင္း၏။...
မင္းလည္းသုဥ္း၊ ထီးနန္းလည္းသုဥ္း၊ တုိင္းျပည္လည္း သုဥ္းခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ သုညေခတ္ၾကီးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရ၍ တေရြးသားမွ် တန္ဘိုးမရွိေသာ ဘ၀တြင္ ငါတို႔သည္ လူျဖစ္လာရသည္ထက္ ေသရသည္ကပင္ ျမတ္ပါေသးတကား ဟု ဆရာေတာ္ ေရးသားလုိက္ပံုမွာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စာေပအလင္းေရာင္တစ္ခု ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္၏ အထက္ပါစာပုဒ္ ကေလးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ရႈ၊ တထပ္ထပ္ဖတ္၊ အခါခါ ရြတ္၍ ကၽြန္ဇာတ္ကို ဆန္႔က်င္လိုသည့္ စိ္တ္ဓါတ္မ်ားကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေမြးျမဴခဲ့ရေပသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ဤစာကို ေရးေသာအခါ သက္ေတာ္ ၇၄ ႏွစ္ရွိေပျပီ။ ကၽြန္ျဖစ္ရသည္ထက္ ေသရသည္က ေကာင္းေသးဟု ညည္းညဴသည့္အတိုင္း ဆရာေတာ္၏ ဆ ႏၵၵကား ျပည့္၀ခဲ့ပါျပီ။ ဆရာေတာ္ မျမင္လို၊ မရႈလုိ၊ မေနလိုသည့္ ကၽြန္အျဖစ္ႏွင့္ ဆရာေတာ္သည္ ၾကာရွည္စြာ ရင္မဆိုင္လုိက္ရ။ သက္ေတာ္ ၇၇ ႏွစ္ ၊ ကၽြန္ျဖစ္ျပီး ၂ ႏွစ္ႏွင့္ ၁ လ အၾကာတြင္ ကၽြန္ဘ၀ကို စြန္႔ပစ္ကာ ဘ၀နတ္ထံသို႔ ပ်ံေတာ္မူရွာခဲ့ေလျပီ။
ဆရာေတာ္၏ ေစတနာ၊ ဆရာေတာ္၏ ေမတၱာႏွင့္ ဆရာေတာ္၏ စာေပမ်ားကို ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ျမတ္ႏိုးစြာ ေလ့လာဆည္းပူးသင့္ၾကပါသည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆရာေတာ္၏ တာ၀န္ကား ေက်ပြန္သြားခဲ့ျပီတကား။
ရႈမ၀မဂၢဇင္း ၊ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ။
ဆရာၾကီး နန္းညြန္႔ေဆြ၏ သတင္းအခ်ိဳ႕
http://wikimyanmar.co.cc/
http://www.irrawaddy.org/
http://
http://moemaka.com/
0 Comments